Definicja Wkłady

Co znaczy WKŁADY: to są stałe uzupełnienia protetyczne, trwale umocowane na zębach własnych pacjenta, najczęściej dzięki cementów
stosuje się najczęściej jako wzmocnienie zniszczonej korony klinicznej przewidzianej jako podbudowa pod koronę protetyczną-rzadko jako uzupełnienie samodzielne odbudowujące znacznie zniszczoną koronę zęba. wykonuje się na zęby jedno- i wielokorzeniowe, poprawnie przeleczone kanałowo, gdzie brak jest patologicznych zmian przywierzchołkowych i struktura twardych tkanek korony klinicznej została kompletnie albo prawie kompletnie zniszczona, ewentualnie znajdują się w niej liczne wypełnienia osłabiające wytrzymałość, co nie gwarantuje pewnego utrzymania dla korony protetycznej. Do zębów jednokorzeniowych stosuje się wkłady jednoczęściowe, a do zębów wielokorzeniowych z racji na rozbieżny przebieg kanałów-wykonuje się wkłady składane, najczęściej z dwu przedmiotów łączonych w części koronowej. Lista treści
1 Podział
2 Wskazania
3 Przeciwwskazania
4 Wykonanie
4.1 Sposób Bezpośrednia
4.2 Sposób Pośrednia
Podział
z racji na zasięg:
koronowe,
korzeniowe,
koronowo-korzeniowe,

z racji na rodzaj:
lane/odlewane,
standardowe/fabryczne,


z racji na metodę wykonania:
pośrednie,
bezpośrednie,
Wskazania
odbudowa zniszczonej korony,
odbudowa powierzchni stycznej,
przedmiot zakotwiczający most,
podbudowa dla korony,
podniesienie wysokości zwarcia,
Zęby żywe umieszczone niepoprawnie w łuku w razie istniejących przeciwwskazań do zabiegu ortodontycznego. W tym przypadku konieczna jest dewitalizacja miazgi i częściowe lub całkowite ścięcie części korony filaru. Przeciwwskazania
spora skłonność do próchnicy,
korzenie złamane, gdy linia złamania przebiega wzdłuż korzenia
zbyt cienkie ściany,
młody wiek pacjenta,
korzenie zbyt krótkie z natury albo skrócone z powodu resekcji
korzenie objęte zaawansowanym procesem chorobowym tkanek przyzębia
kiedy nie ma możliwości uzyskania proporcjonalnej długości części korzeniowej w stosunku do kikuta korony
Wykonanie
Wg Bruhna, szczegółowe dane dla siekaczy, kłów i przedtrzonowców wynoszą:
Górne siekacze środkowe:1,5 mm
Górne siekacze boczne:1,3 mm
Górne i dolne kły:1,5-1,8 mm
Górne i dolne przedtrzonowce:1,3 mm
Korzeń, na który projektuje się wkład, musi mieć wypełniony wierzchołek materiałem obecnie używanym w endodoncji do wypełniania kanałów korzeniowych i mieć odpowiednią długość, dobre umocowanie w zębodole i niezniszczoną powierzchnię nośną (powierzchnia, na której opiera się część koronowa wkładu).
Długość części korzeniowej powinna być przynajmniej równa długości przyszłej korony, nigdy mniejsza, bo wówczas korona stanowiłaby dłuższe ramię dźwigni, czego rezultatem mogłoby być wypadanie wkładu albo pękanie korzenia. Najkorzystniejszy stosunek części korzeniowej wkładu do koronowej jest 3:1 albo 2:1. Jednak przynajmniej 2-3-milimetrowa warstwa materiału wypełniającego powinna zostać w kanale korzeniowym w celu izolowania wkładu od tkanek okołowierzchołkowych
Wkłady do zębów wielokorzeniowych mają dwa ćwieki. Wtedy, jeżeli nie oba, to jeden z nich powinien odpowiadać podanemu wyżej warunkowi. Ćwiek powinien mieć kształt owalny, w celu uniknięcia obrotu w kanale. Wedle budową anatomiczną kanału ćwiek w odcinkach przyszczytowych cienieje: jest stożkiem o ścianach lekko zbieżnych. Całkowite ścięcie korony stosuje się również w sytuacjach zębów niepoprawnie ustawionych w łuku zębowym. w razie konieczności odbudowy zębów pozbawionych kompletnie zrębu koronowego, należy przygotować powierzchnię nośną zęba poprzez nadanie jej kształtu daszka zeszlifowując ją od strony wargowej nieco poddziąsłowo (ze względów estetycznych), a od strony podniebiennej dodziąsłowo albo naddziąsłowo. Załamanie powierzchni nośnej powinno przypadać na środku ujścia kanału korzeniowego zęba. W zębach górnych przednich i bocznych ze względów estetycznych powierzchnię przedsionkową zrębu korzenia opracowuje się skośnie w kierunku dziąsła, powierzchnie podniebienne zaś prostopadle do osi długiej zęba. W zębach górnych trzonowych i wszystkich dolnych powierzchnia nośna jest prostopadła do osi długiej zęba na całym obszarze
W zębach przednich jest wskazane, a w przedtrzonowych i trzonowych wręcz rekomendowane zachowanie zdrowej części korony klinicznej (opracowanej ze stopniem), co powiększa retencję wkładu, poprawia proporcję części koronowej do części korzeniowej i minimalizuje niebezpieczeństwo rozłamania się korzenia zęba. poprawnie opracowany kanał korzeniowy powinien zapewniać wystarczającą retencję dla wkładu i umocowanego na nim uzupełnienia. Następnie opracowuje się kanał korzenia. W celu powiększenia powierzchni przylegania i lepszego rozłożenia sił przenoszonych poprzez wkład na korzeń, korzystne jest w sytuacjach, gdy budowa anatomiczna na to pozwala, opracowanie kanału w kształcie teleskopu. Kształt części korzeniowej wkładu powinien być tak uformowany, by w momencie aktu żucia nie dochodziło do rozklinowania korzenia i rotacyjnych ruchów wkładu. W tym celu-po odpowiednim poszerzeniu i pogłębieniu kanału-nadaje mu się kształt o przekroju owalnym, co zapobiega ruchom obrotowym wkładu. by jednak wkład taki nie działał na zasadzie klina, preparując ściany boczne kanału, należy wykonać odpowiednie stopnie odbierające pionowe siły okluzyjne
Siły te są również odbierane poprzez powierzchnię nośną zęba, a w razie istnienia zrębu koronowego także poprzez część koronową. Sposób Bezpośrednia
Są dwa metody:
Pierwszy polega na przestrzyknięciu kanału korzenia wodą albo parafiną w celu izolacji, wprowadzeniu do niego uplastycznionego wosku odlewowego (granatowy albo zielony), dociśnięciu go upychadłem przewodowym, by wypełnił dokładnie głębsze jego części, a następnie uzupełnieniu go bryłą uplastycznionego wosku, którego część powinna wniknąć do kanału, a z pozostałej doktor wstępnie kształtuje część koronową wkładu. Na tym etapie część koronowa powinna być formowana z nadmiarem materiału. Kiedy wosk jest jeszcze plastyczny poleca się pacjentowi zewrzeć zęby w okluzji centralnej w celu ustalenia położenia wkładu w stosunku do zębów przeciwstawnych. W zależności od grubości przyszłej korony wolna przestrzeń powinna wynosić od 0,6 do 1,5 mm (metalowa korona-0,6 mm, złożona albo porcelanowa-1,3 mm). Następnie modeluje się część koronową wkładu, która powinna mieć kształt danego zęba opracowanego pod koronę, tzn. zmniejszony kształt anatomiczny. Należy zwrócić uwagę na zachowanie odpowiedniej szerokości stopnia (schodka), jaki powstaje pomiędzy obrzeżem powierzchni nośnej korzenia a obwodem części koronowej wkładu. Szerokość zależy od rodzaju przyszłej korony.
Końcową czynnością jest wprowadzenie do kanału korzeniowego, przez wymodelowaną część koronową wkładu, rozgrzanego kawałka drutu. Robi się to w celu dokładnego dociśnięcia wosku do ścian przewodu, połączenia modelu wkładu w jedna całość i powstania uchwytu ułatwiającego jego usuwanie z korzenia. Do modelowania wkładów zamiast wosku można użyć kompletnie spalającego się szybkopolimeru. Sposób drugi polega na wykorzystaniu akrylowych kształtek modelu wkładu. Kształtki wykonane z kompletnie spalającego się akrylu, dostosowuje się do warunków anatomicznych w jamie ustnej poprzez odpowiednie doszlifowanie. Część korzeniową modelu wkładu powleka się lepkim woskiem, dobrze przylegającym do akrylu, a następnie nakłada grubszą warstwę wosku modelowego. W okresie plastyczności wosku całość wprowadza się w głąb korzenia i mocno dociska. Nadmiary wosku zostają wyciśnięte na zewnątrz, a jego pozostała część daje dokładną odbitkę zarówno kanału korzenia, jak i jego powierzchni nośnej. Kształtkę można także uzupełniać szybkopolimerem. Sposób Pośrednia
opracowanie zęba, założenie nici retrakcyjnych, pobranie wycisku, kęska zwarciowego,
przekazanie wycisku do pracowni /odlanie wkładu/,
sprawdzenie w ustach pacjenta /przyleganie do ścian, gładkość przejścia na powierzchnię zęba,
położenie odbudowanej części koronowej w stosunku do zębów sąsiednich,
zacementowanie wkładu rzadkim cementem wprowadzonym dzięki igły Lentulo do odkażonego kanału. Dwuczęściowe (składane) wkłady koronowo-korzeniowe
w razie zębów wielokorzeniowych, gdzie regularnie układ korzeni jest nierównoległy postępowanie jest następujące: powierzchnię nośną zęba trzonowego opracowuje się na poziomie brzegu dziąsłowego. Przy dobrze zachowanym zrębie koronowym możliwe jest częściowe jego pozostawienie. Następnie opracowuje się mechanicznie wszystkie kanały korzeniowe. regularnie udaje się równolegle opracować kanały medialne w zębach trzonowych dolnych i kanały policzkowe w zębach trzonowych górnych. Rozbieżnie przebiegające kanały dystalne albo podniebienne opracowuje się na głębokość od 2 do 3 mm dłuższą. Wyciski pobiera się masami silikonowymi w technice jednoczasowej. Z wycisku odlewa się schemat segmentowany i na nim przeprowadza analizę rozmieszczenia kanałów. W jej wyniku wybiera się kanał albo kanały, które zostaną zaopatrzone w lany

przedmiot stabilizujący przechodzący poprzez monolityczną część koronową.


przedmiot ten na przebiegu poprzez część koronową ma kształt stożkowaty, a w części korzeniowej odpowiada opracowanemu kanałowi. Części składowe wkładu po uwolnieniu z modelu odlewane są osobno. Po odlaniu dostosowuje się je na modelu, a następnie sprawdza i cementuje w ustach. Dłuższy od powierzchni nośnej wkładu uchwyt części stabilizującej pozwala na jej precyzyjne wprowadzenie i dociśnięcie w trakcie cementowania. Po wypełnieniu kanałów cementem w pierwszej kolejności wprowadza się do korzenia część monolityczną z elementami korzeniowymi, a następnie



przedmiot stabilizujący. Służące mogą być zarówno cementy glasjonomerowe, jak i fosforanowe o wydłużonym czasie wiązania, bo zabieg jest dłuższy niż
w razie wkładu jednokorzeniowego. Po związaniu materiału uchwyt części stabilizującej odcina się w oznaczonym miejscu. Cementowanie:
cement fosforanowy,glassjonomerowy,
stosunek długości korony do korzenia 1:1
standarwowe /fabryczne/:
są tanie i skracają czas zabiegu
rozkład sił jest negatywny,nie można ich stosować przy dużej utracie zęba
empress