żuchwowy skroniowo staw co to znaczy
Co znaczy Staw Skroniowo Żuchwowy. Czym jest Głowa 1.3 Panewka 1.4 Krążek Stawowy 1.5 dalej 2.

Czy pomocne?

Definicja Staw Skroniowo Żuchwowy

Co znaczy STAW SKRONIOWO ŻUCHWOWY: Lista treści
1 Budowa Stawu
1.1 Powierzchnie Stawowe
1.2 Głowa
1.3 Panewka
1.4 Krążek Stawowy
1.5 dalej
2 Badanie
3 Unerwienie Stawu
4 Unaczynienie Stawu
5 Zaburzenia Stawu
6 Leczenie
7 Masaż
Budowa Stawu
/articulatio temporomandibularis/ spośród różnych możliwych rodzajów połączeń kości: kostnych (kościozrosty), włóknistych (szwy, więzozrosty, wklinowania), chrzęstnych (spojenia, chrząstkozrosty) i maziowych (stawy), tylko staw zapewnia swobodną ruchomość. oba stawy jako jedyne w organiźmie działają w sposób sprzężony.
głowa stawowa /caput mandibulae/ jest przedłużeniem szyjki żuchwy /collum mandibulae/ położonej na wyrostku kłykciowym żuchwy /processus articularis mandibulae/. pokryta jest chrząstką włóknistą o grubości 0,5mm. długa oś głów żuchwy tworzy z płaszczyzną czołową kąt 0-30*.
nie posiada ochrzęstnej, układ jej włókien kolagenowych przypomina arkady: odchodzą od tkanki kostnej pod kątem prostym, w części pośredniej przyjmują przebieg łukowaty, po czym biegną równolegle do powierzchni. Gdyż łuki arkad są ukierunkowane w różnych płaszczyznach, włókna tworzą w powierzchownej części chrząstki płasko ułożoną plecionkę, co sprzyja ruchom ślizgowym. Jamki chondrocytów układają się równolegle do włókien, stąd chondrocyty warstwy zewnętrznej (ślizgowej) leżą równolegle do powierzchni. Obszary chrząstki sąsiadujące z kością są zwapniałe.
jama stawu wypełniona jest bezbarwnym, przejrzystym, śluzowatym płynem.
torebka stawowa /bursa articularis/ zbudowana jest z włóknistej warstwy zewnętrznej i warstwy wewnętrznej zwanej błoną maziową, która posiada luźne utkanie /torebka nie ulega przerwaniu nawet przy znacznych zwichnięciach stawu/. Torebka łączy się z chrząstkami stawowymi, a na obwodzie przechodzi w okostną. Błonę maziową tworzy wiotka tkanka łączna o zmiennym utkaniu zależnym od lokalizacji w stawie. Błona maziowa typu siatkowatego zbudowana jest z wiotkiej tkanki łącznej, bogatej w istotę podstawową zawierającą gwiaździste komórki; błona maziowa typu włóknistego jest bogatsza w pęczki włókien kolagenowych, a komórki są wrzecionowate; błona maziowa typu tłuszczowego zawiera znaczne ilości adipocytów. W błonach maziowych występują dwa podstawowe rodzaje komórek (synowiocytów): większość z nich odpowiada fibroblastom (komórki B), które uczestniczą w produkcji składników płynu stawowego, drugi typ ma charakter makrofagów (komórki A). Na powierzchni błony maziowej komórki zagęszczają się i układają w jeden albo więcej pokładów, lecz nigdy nie są oddzielone od podłoża błoną podstawną. W błonie maziowej występują ponadto mastocyty i komórki napływowe z krwi.
Płyn stawowy pochodzi z dwóch źródeł: częściowo jest przesiękiem naczyniowym pozbawionym większości białek surowicy, z kolei druga jego składowa, produkowana lokalnie, to kwas hialuronowy i glikoproteidy. Gdyż pomiędzy płynem a zrębem błony maziowej nie ma błony podstawnej, płyn stanowi w rzeczywistości bezstrukturalną, pozbawioną włókien część błony maziowej, zbudowaną z bardzo bogatej w wodę, śluzowatej istoty podstawowej, zawierającej nieliczne komórki.
krążek stawowy /discus articularis/ znajduje się między dołkiem stawowym a głową żuchwy. zbudowany jest z tkanki łącznej zbitej. 80% jego masy stanowią włókna kolagenowe: na obwodzie krążka ułożone okrężnie, do wewnątrz promieniście, a w środkowych rejonach krążka w osi przednio-tylnej. Prócz włókien kolagenowych krążek zawiera niewielką liczba włókien sprężystych i pojedyncze włókna srebrochłonne. Około 5% masy krążka to istota podstawowa, gdzie dominują siarczany chondroityny i dermatanu. Leżące między włóknami komórki mają raczej charakter fibroblastów niż fibrocytów, z uwagi na dość dobrze rozwinięte organelle, świadczące o sporej aktywności metabolicznej. Krążek stawowy w zasadzie jest strukturą beznaczyniową: nieliczne naczynia występują na jego obwodzie, w miejscu przyczepu torebki stawowej, a również w części tylnej, gdzie krążek przechodzi w luźniejszą tkankę łączną bogatą w włókna sprężyste (tkankę zakrążkową). Tkanka ta tworzy dwie połączone z torebką stawową blaszki: górną, silniej unaczynioną i dolną, gdzie naczyń jest znacznie mniej. dzieli staw kompletnie na piętro górne /ruch ślizgowy/ i dolne /ruchy zawiasowe-przywodzenie/wysuwanie i odwodzenie/cofanie/.
niewielkie opuszczenie żuchwy: ruch obrotowy w dolnym piętrze,
znaczne opuszczenie żuchwy: ruch zawiasowy w górnym piętrze,
wysuwanie i cofanie żuchwy:oba ruchy w obu piętrach,
ruch boczny głowy żuchwy po stronie pracującej:obrót wokół osi pionowej,przesunięcie w kierunku ruchu,
ruch boczny głowy żuchwy po stronie balansującej:do dołu,naprzód,do wewnątrz,ruch poślizgowy,piętro górne,
więzadła:
boczne /ligamentum laterale/,
klinowo-żuchwowe /ligamentum sphenomandibulare/,
rylcowo-żuchwowe /ligamentum stylomandibulare/,
skroniowo-żuchwowe /ligamentum temporomandibulare/,
Powierzchnie Stawowe
Głowa
wyrostek kłykciowy gałęzi żuchwy,kształt elipsy,grubość 0,5mm,długość 18-22mm,szerokość 8-9mm,
Panewka
część przednia wypukła - guzek żuchwowy,długość 5-25mm,nachylenie 20-50*,
część tylnia wklęsła - dołek żuchwowy z przodu chrząstka,z tyłu szczelina skalisto-bębenkowa,
Krążek Stawowy
tkanka łączna zbita,grubość w środku 1-2mm,na obwodzie 3-4mm,dzieli staw na piętro górne i dolne,jest zrośnięty z torebką stawową,
dalej
Powierzchnia stawowa pokrywająca głowę wyrostka kłykciowego żuchwy ma budowę warstwową. Od strony jamy stawu tworzą ją kolejno następujące warstwy:
(1) Warstwa tkanki łącznej włóknistej, zbudowana z pofałdowanych włókien kolagenowych ułożonych równolegle do powierzchni stawu, niewielkiej ilości włókien sprężystych i nielicznych, rozproszonych fibrocytów.
(2) Warstwa bogatokomórkowa – tkanka łączna o luźniejszym utkaniu, gdzie spotykamy liczne fibroblasty, odpowiedzialne za odnowę struktur (włókien i komórek) powierzchni stawowej.
(3) Warstwa chrząstki włóknistej.
(4) Warstwa zwapniałej chrząstki szklistej, będąca pozostałością wtórnej chrząstki wyrostka kłykciowego (p. dalej).
U dzieci, przed zakończeniem wzrostu kości twarzy, nie występuje chrząstka włóknista, z kolei pod warstwą bogatokomórkową znajduje się region zajęty poprzez wtórną chrząstkę szklistą (powstałą wtórnie w obrębie kości wytworzonej na podłożu mezenchymatycznym). W obszarze tym można wyróżnić rejony typowe dla kostnienia na podłożu chrzęstnym: chrząstkę spoczynkową, hypertroficzną i wapniejącą, lecz nie to jest odpowiednik płytki wzrostowej, bo brak strefy proliferujących chondrocytów. Ważny udział tego obszaru w procesie wzrostu wyrostków kłykciowych jest raczej wątpliwy – odpowiada za to przede wszystkim warstwa bogatokomórkowa – z kolei w tym rejonie fibroblasty różnicują się w kierunku chondrocytów i niewielka część kości może tworzyć się na podłożu chrzęstnym. Potem chrząstka szklista zanika, pozostawiając warstwę chrząstki zwapniałej, a rejon pogranicza chrząstki i warstwy bogatokomórkowej przyjmuje charakter chrząstki włóknistej.
Powierzchnia stawowa dołu żuchwowego kości skroniowej ma podobną budowę, lecz warstwy są cieńsze i słabiej wyodrębnione.
artykulacyjne-z położenia zwarciowego przy zachowanych kontaktach zębów,
wolne-z położenia zwarciowego bez zachowanych kontaktów zębów,
skrajne-max. odwiedzenie albo wysunięcie,
Droga Stawowa:
głowa ześlizguje się z krążkiem stawowych na guzek ,,naprzód i do dołu,
Badanie
czynność mięśni /wewnątrz i zewnątrzustnie/ skurcz,przerost,utkanie,
skroniowy /największy/,
żwacz /najsilniejszy/,
skrzydłowy-przyśrodkowy /najtrudniejszy/,
skrzydłowy-boczny /najważniejszy/,
nad i podgnykowe,
ruchy żuchwy /rozwarcie,zbaczanie,latelaryzacja/,
stawy sż /ból,chrzęsty,trzaski/,
zgryz /przedwczesne kontakty,przeszkody zwarciowe/,
szpara spoczynkowa /obecność,rozmiar,zmiany/,
Trzaski:
- tyłozgryz lub zgryz pogłębiony
- rozciągnięcie głowy górnej m. skrzydł. bocznego
- dysharmonia w działaniu głowy dolnej i górnej
1) obniżanie żuchwy - odwodzenie-w dolnym piętrze stawu (stawie zuchwowo
- krążkowym) dochodzi do czysto zawiasowego, obrotowego ruchu na bardzo
krótkiej drodze. Dalej ruch jest skojarzony - zawiasowo-poślizgowy w górnym
piętrze stawu (max otwarcie ust 5-7 cm- guzek staw. do wyr. stawowego
znajdują się na szczycie). Zamykanie w odwrotnej kolejności.
2) wysuwanie zuchwy ,,,naprzód (granice 1-2 cm), zuchwa przemieszcza się
,,,,naprzód i w dół włączając w to oba pietra s.s.żych- ruch posuwistoobrotowy
3) ruchy boczne - skurcz m. skrzydł. prawego skutkuje (2 cm gran (...?)
przesuniecie żuchwy w lewo - ruchy kontrlateralne, dochodzi do ruchu
posuwisto -obrotowego
,,,,,naprzód i przysrodkowo w dół po str. pracującej,
a po przeciwnej do ruchu (str. balansująca) obrotowego głowy stawowej
żuchwy wokół osi pionowej, inaczej zwanego Ruchem benetta.
- boczne ruchy i doprzednie rozpatrujemy w chwili artykulacji zębowej
(kontaku zębów) i zamkniętych ustach
- fizjol. i patofizj. mieśni, raczej skrzydłowego bocznego jest powiazana czynn.
ze stawem skroniowo – żuchwowym
- Stosunki w staw. skr. zuchw. będą zależały. od ukształtowania łuków
zębowych (,rozmiar ruchu), typu okluzji, rodzaju prowadzenia żuchwy,
wysokości zwarcia, przebiegu i rodzaju powierzchni okluzyjnych (na to wpływ
ma wys. guzków, (,rozmiar zębów, rodzaj zaguzkowania).
Przy bezzębiu
- torebka się rozluźnia
- mieśnie się rozluźniają
- widoczna progenia starcza
- zwiększony zakres ruchów żuchwy
- Dół stawu. skr. zuchw jest wyścielony chrząstką włóknistą (charakt. tylko
dla tego stawu!!?!!).
- W dole w odc. przednim tylko chrząstka ...? Głowa w cz. przednio-dolnej
- Średnie nachylenie promontorium ok 33 st. w stos. do płaszczyzny
frankfurckiej.
- płaski staw-> zgryz głowowy-> płaskie guzki zębów bocznych
- głęboki albo pogłębiony-> wysokie guzki-> przewaga ruchów zawiasowych
- Głowa stawowa żuchwy pokryta chrz. włóknista w przedniej części grubsza.
- Przednia cześć głowy stawowej jest ośrodkiem czynnościowym.
- (!)W krążku z chrz. włókn. nie ma naczyń, zakończeń nerwowych, jedynie
w okresie płodowym albo w następstwie zwyrodnień mogą występować
naczynia, nerwy- (patologia).
- Odżywianie na zasadzie dyfuzji.
- Chrzęst świadczy o zwyrodnieniu pow. stawowych.
Przestrzenne zorientowanie relacji szczękowych w stos. do płaszczyzn:
a)strzałkowej
b)czołowej
c)poziomej (horyzontalnej)
Ruch i kąt Benetta- istotne przy zamocowaniu w artykulatorze
Ruch translacyjny - ruch doprzedni
Linia Campera - linia uszno- nosowa
guzek stawowy-> dół stawowy-> łuk jarzmowy
Narząd stawowy (...?)
- zęby tworzące łuki zębowe
- zęby są integralnie powiązane z przyzębiem a więc ozębną
- gdy hipodoncja (brak zawiązków zębów), częściowa albo całkowita - brak
zębów, brak ozębnej, brak wyr. zębodołowych.
Unerwienie Stawu
nerw uszno-skroniowy - gałąź nerwu żuchwowego /tylna i przyśrodkowa część torebki i krążek stawowy/,
nerw skroniowy głęboki tylny /boczny i przedni odcinek torebki stawowej i chrząstki/,
nerw żwaczowy,
nerw twarzowy,
włókna sympatyczne zwoju usznego,
Unaczynienie Stawu
tętnica szyjna zewnętrzna,
tętnica szczękowa,
Zaburzenia Stawu
ból,
zbaczanie żuchwy,
zwichnięcie żuchwy,
zaburzenia równowagi,
ograniczone otwieranie,
trzaski i przeskakiwanie krążka,
bóle ramion,sztywność rąk i palców,
ból wewnątrz oczodołu,zaburzenia widzenia,
sztywność karku,ograniczona ruchomość szyi,
uczucie zatkania,swędzenia,szumu,brzęczenia,ból uszu,
poprawny zakres opuszczania żuchwy wynosi 40-52mm mierzony między brzegami siecznymi w linii pośrodkowej, a zakres bocznego przesunięcia wynosi 10-14mm,
zniekształcenie albo unieruchomienie w tkankach miękkich krążka stawowego następuje w krótkim czasie od jego dyslokacji co uniemożliwia jego protetyczne nastawienie. leczenie polega na likwidowania bólu /wstrzyknięcie płynu tworzącego poduszkę i zmniejszającego tarcie umożliwiając repozycję krążka/ i stanów zapalnych stawu /wstrzyknięcie korstykosteroidów,NaCl,środków znieczulających/ i wykonaniu szyn zwarciowych.
wstrzykiwanie kwasu hialuronowego likwiduje ból przez uzupełnienie brakującego kwasu,który jest wytwarzany poprzez betasynowiocyty błony maziowej w celu powiększenia gęstości płynu maziowego i poprawienia mechaniki stawu.
Leczenie
eliminacja stresu,
fizykoterapia /masaże mięśni i stawów/,
leczenie specjalistyczne /protetyka,ortodoncja/,
szyny zgryzowe /rozciągnięcie mięśni i pomniejszenie ich napięcia/,
zdjęcia Schullera,Mayera to są zdjęcia przeglądowe - nie oddają rzeczywistego kształtu kości, nie pozwalają na właściwą ocenę stawu i nie nadają się do pomiarów i porównań.
tomografia komputerowa - warstwy 2cm,2,5cm,3cm.
Masaż
Ćwiczenia i masaż mięsni narządu żucia
Leczenie mięśni ma na celu poprawę funkcji stawu ssż i ułożenie żuchwy względem szczęki. to jest leczenie ortodontyczne i protetyczne. Stosujemy:
- szyny odprężające
- eliminacja parafunkcji niezwarciowych
- fizjoterapia
Leczenie wstępne
Najważniejszą rzeczą jest uśmierzenie bólu. Istotna jest rozmowa z pacjentem. Tu stosujemy także różne szyny zgryzowe i aparaty odciążające. - biofeedback
- magnetoterapia
- ultradźwięki
- krioterapia (uży3wamy woreczków z lodem do 8 razy na dzień)
- diatermia (leczenie ciepłem, 2-3 razy na dzień poprzez 10-15 min nieszkodliwe można samemu w domu)
Leczenie farmakologiczne
niesterydowe leki przeciwzapalne poprzez kilka tygodni 2-4/d ibuprofenum
Miolastan – przeciwbólowy, przeciwzapalny, rozluźniający, dajemy pacjentowi najwyżej 10 tabletek; dawka: 0,5 tabletki przed snem
Relanium, Mydocalm do 3 tyg ponieważ uzależnienie
Jonoforeza z Profenid żel przeciwbólowym albo smarowanie żelem okolic ssż
ĆWICZENIE MM
Masaż mm narządu żucia – wskazania:
- zaburzenia funkcji mm, którym towarzyszą zmiany ich napięcia, zmiany w ilości mięsni i komórek mm
- pannikuloza jako miejscowa zmiana tkanki łącznej podskórnej
- zaburzenia wegetatywne
- zaburzenia przepływu w naczyniach żylnych i limfatycznych
Przeciwwskazania:
- zakrzepowe zapalenie żył
- choroby naczyń
- świeży krwiak
- skazy krwotoczne
- nagłe wystąpienie bólu wywołane uciskiem
- zranienia w obrębie miejsc masowanych
- stany zapalne
- po operacjach stawów i kręgosłupa
- choroby zakaźne i nowotworowe
Masaż – zasady:
1. najpierw badanie palpacyjne 2. dobieramy technikę (dobrze jest go poprzedzić fizykoterapią, dobry sukces gdy możliwe rozluźnienie mm nie dłużej niż 0,5 h/d poprzez 2-3 tyg
Zmiany mięśni obejmują stwardnienia i miogelozy.
Masaż:
KLASYCZNY
Techniki różnią się miejscem i kierunkiem ruchu:
- rozcieranie ( od obwodu do środka ruchy rozcierające zgodne z przebiegiem mm; sposób powinna być wprowadzana przy każdorazowej zmianie metody masażu)
- oklepywanie i ugniatanie ( naciskanie i rozciąganie poprzecznie do przebiegu włókien w odstępach jednosekundowych prowadząc do wzrostu napięcia mm)
- pocierania (okrężne ruchy zależne o wlk ułożenia stwardnienia tkanek 2-3 ruchy/sek)
- pociągania powłok skórnych (leczenie sklejeń pomiędzy powięziami a okostną albo ścięgnami; wedle przebiegiem mm pociąganie
,,,,,,naprzód)
TKANKI ŁĄCZNEJ
AUTOMASAŻ MM NARZĄDU ŻUCIA
Techniką pocierania i ugniatania mm: żwacz, skroniowy, mos, skrzydłowy przyś, dna j.u., 2b
Dobrze przed nim ciepło. Stosujemy nacisk na mm poprzez 3 min a gdy pojawia się ból masujemy poprzez następne 3 min.
KINEZYTERAPIA
Aktywne ruchy wykonywane poprzez pacjenta przy izotonicznych i izometrycznych skurczach mm z pokonywaniem oporu. Mogą być ręcznie wspomagane poprzez lekarza albo bierne ruchy prowadzone wyłącznie poprzez lekarza. Kinezyterapia najczęściej wykorzystywana jest w schorzeniach i dysfunkcjach narządu ruchu, w zespołach bólowych kręgosłupa, po udarach mózgu, po zawale serca, w niektórych chorobach układu oddechowego, w chorobach reumatoidalnych, po zabiegach operacyjnych w jamie brzusznej, przed porodem... Kinezyterapia może być wykorzystywana jako podstawowa i jedyna forma leczenia (na przykład: w zachowawczym leczeniu wad postawy) albo jeśli choroba wymaga leczenia operacyjnego, może być prowadzona zarówno w okresie przedoperacyjnym jak i po zabiegu. W większości, nawet drobnych urazów narządu ruchu, gdzie kinezyterapia nie jest podstawową metodą leczenia, powinno się ją zastosować po zakończeniu leczenia podstawowego albo równolegle z nim. Kinezyterapię regularnie łączy się z innymi formami leczenia w tym metodami fizjoterapii w celu powiększenia efektu terapeutycznego.
Rodzaje ćwiczeń mm:
1. zmniejszające zakres opuszczania (((na przykład:: ćwiczenie Gerry’ego, sposób napinania mm – opuszczanie żuchwy z jednoczesnym trzymaniem jej ręką)
2. korygujące tor opuszczania w płaszczyźnie czołowej i strzałkowej
3. korygujące zakres ruchów bocznych
Cd notatki z ćwiczeń
Do leczenia wstępnego stosujemy także szyny (nie dłużej niż 3 tyg):
- szyna szwedzka wodna
- deprogramator
- szyna Gelba
- płytka podjęzykowa
Fizykoterapia w leczeniu dysfunkcji narządu żucia
W fizykoterapii wykorzystujemy naturalne czynniki fizyczne (termiczne, promieniowanie słoneczne) produkowane poprzez urządzenia emitujące energię cieplną, promieniowania, prądy wlk i małej częstotliwości, pole magnetyczne, ultradźwięki).
Cel: poprawa albo przywrócenie prawidłowej przemiany materii tkanek, poprawa krążenia, rozluźnienie mm, pokonywanie bólu mm i stawów, leczenie stanów zapalnych albo pourazowych narządu żucia. Zawsze to jest jednak leczenie objawowe i wspomagające. Może być także leczeniem wstępnym gdy ból albo duże napięcie mm umożliwia postępowanie lecznicze.
1. Leczenie ciepłem i zimnem
Wskazania: przewlekłe stany zapalne, przykurcze mm-stawowe, stany pourazowe, nerwobóle
Przeciwwskazania: ostre stany zapalne esp. skóry, nadciśnienie
Stosujemy: termofory, poduszki elektryczne, okłady parafinowe, naświetlanie lampą Solux, diatermia krótkofalowa, urządzenie Kriopol;
Lampa Solux – rozszerza naczynia włosowate skóry, minimalizuje napięcie mm, wzmaga przemianę materii, pobudza receptory cieplne skóry; odległość tubusa od miejsca naświetlanego 20-50 cm, stosujemy 10-30 min. kilka razy na dzień, stosujemy filtry jak do słońca;
Diatermia krótkofalowa – głębokie przegranie tkanek pod wpływem pola elektrycznego i magnetycznego o wlk częstotliwościach;
Działanie: rozszerza naczynia, powiększa przepływ krwi, przyspiesza komórkową przemianę materii, minimalizuje pobudliwość mm;
Przeciwwskazania: nowotowy, stany zapalne, implanty, rozrusznik serca, gruźlica, miesiączka, ciąża;
Zabieg: 10-15 min.; żwacze 8-10 min, ssż 5-8 min; co 2 dni, moc 25W, maksymalnie 25 zabiegów (więcej po 2 tygodniowej przerwie);
2. Elektroterapia
Leczenie stałym prądem, albo impulsowymi.
Działanie: rozszerzenia naczyń, zmiana pobudliwości, rozluźnienie mm, eliminacja bólu;
3. Jonoforeza przezskórna
Stosujemy tu hydrokortyzon, antybiotyki, leki przeciwbólowe, profenid żel, histaminę, epinefrynę + leki przeciwbólowe.
Dawki: 0,01-0,1 mA/cm2; max 3-6 mA; poprzez 15-20 min.
4. Elektrostymulacja Działanie: przeciwbólowe, rozluźniające
Stosujemy ((((na przykład::: M-M Analgator; umieszczamy elektrody w okolicach pktów nauromotorycznych albo bólowych
5. Laseroterapia Działanie: powiększa potencjał energetyczny komórek, powiększa syntezę kolagenu i białek,RNA, zmienia wydzielanie neuroprzekaźników;
Wykorzystywanie światła monochromatycznego poprzez 6-8 min; 10 zabiegów w jednej serii, a serie 1-2 w przerwie 7 dniowej; Przeciwwskazania: nowotwory
6. Biofeedback
a więc biologiczne sprzężenie zwrotne
a więc monitoring funkcji biopsychoficzyczych przy zastosowaniu (((((na przykład:::: Procomp+
7. Światłolecznictwo (Biolight) 8. Magnetoterapia
9. Ultradźwięki Suplement ?
Laseroterapia jest w miarę młodą sposobem leczenia.

Wykorzystywanie lasera w medycynie obejmuje ok. 30 lat. Liczne prace badawcze przeprowadzane w państwie i zagranicą pozwalają na coraz lepsze poznanie tego urządzenia i skutków jego działania.
Pierwsze urządzenie laserowe zostało skonstruowane w 1960 roku w Pracowni Badań Lotniczych w Malibu poprzez Maimana. Odtąd skonstruowano kilkadziesiąt rodzajów różnych urządzeń laserowych, które znalazły swe wykorzystanie zarówno w diagnostyce, jak i w terapii leczniczo-profilaktycznej. Zakres medycznych zastosowań lasera stale się poszerza.
Urządzenia laserowe generalnie podzielone są na dwie podstawowe grupy:lasery wysokoenergetyczne zwane także chirurgicznymi i lasery niskoenergetyczne zwane biostymulacyjnymi. Laser chirurgiczny znalazł swe wykorzystanie w destrukcji albo usuwaniu tkanki ((((((na przykład::::: cięcie, koagulacja i tym podobne to są najczęściej lasery średniej i dużej mocy. Natomiast lasery biostymulacyjne to lasery małej mocy nie przekraczającej kilkudziesięciu miliwatów. Promienie produkowane poprzez laser tego typu wykazują właściwości lecznicze, pośród których można wymienić likwidowanie stanów zapalnych, działanie przeciwbólowe, regenerujące komórki i tkanki, usprawniające przemianę materii. Z tego względu są one coraz powszechniej służące w różnych działach medycyny i dlatego coraz częściej można je spotkać w klinikach, szpitalach, przychodniach czy prywatnych gabinetach.
Światło laserowe to światło o specyficznych właściwościach:
• monochromatyczności • spójności • równoległości wiązki • dużej intensywności Działanie lecznicze i przeciwbólowe lasera biostymulacyjnego polega na wywołaniu drgań atomów w naświetlanych komórkach i tkankach. Mechanizm przechodzenia światła laserowego poprzez tkanki jest procesem niezwykle skomplikowanym, a to jest rezultat pomiędzy innymi ich niejednorodnej budowy. Przechodząc poprzez poszczególne warstwyświatło ulega odbiciu, rozproszeniu, transmisji, częściowej absorbcji. Stopień tych zjawisk zależy od rodzaju tkanek, długości fali promieniowania, energii i czasu oddziaływania, a również od kąta padania promieniowania na tkankę. Promieniowanie laserowe - światło optyczne - przenikając w głąb tkanki zapoczątkowuje reakcję łańcuchową, która przekazuje wszystkie zachodzące efekty zabiegu leczniczego tkankom położonym głębiej. Światło laserowe może penetrować tkankę do głębokości kilku centymetrów.
Efekty zachodzące w tkankach pod wpływem działania lasera biostymulacyjnego można podzielić na dwie grupy:
• efekty pierwotne • efekty wtórne Efekty pierwotne to efekty, które dokonują się w tkankach bezpośrednio naświetlanych. Są one przyczyną stworzenia tak zwanych efektów wtórnych. Efekty pierwotne obejmują sukces biochemiczny, bioelektryczny i bioenergetyczny.
sukces biochemiczny wywołuje stymulację wydzielania histaminy i serotoniny. Może także stymulować albo hamować reakcje enzymatyczne kwasu ATP, którego wydzielanie może powodować przyspieszenie mechanizmów mitozy.

sukces bioelektryczny normalizuje potencjał membrany. Każda komórka ma więcej ładunków ujemnych niż dodatnich, a potencjał wynosi od 60 do 90 miliwoltów. W patologicznych stanach potencjał ten spada w związku z przenikaniem poprzez membranę do wnętrza komórki jonów Na+. W celu odwrócenia tego procesu komórka potrzebuje energii, a może ją otrzymać (((((((na przykład:::::: z procesu hydrolizy kwasu ATP. Natomiast naświetlanie laserem stymuluje wydzielanie ATP.


sukces bioenergetyczny jest czynnikiem, który stymuluje odżywianie i przyrost komórek i reguluje liczne mechanizmy międzykomórkowe.
Efekty wtórne, będące końcowym rezultatem reakcji łańcuchowych zapoczątkowanych poprzez efekty pierwotne, obejmują


sukces przeciwbólowy, przeciwzapalny i biostymulacyjny.



sukces przeciwbólowy skutkuje liczne zjawiska, w tym wzmożenie wydzielania endorfin, stymulowanie regeneracji obwodowych aksonów po uszkodzeniu nerwów, hyperpolaryzację błon komórek nerwowych, zmiany stężeń transmiterów w synapsach, efektywne przekazywanie energii protonów do punktów akupunktury.




sukces przeciwzapalny wywołuje pomiędzy innymi przyspieszenie resorbcji obrzęków i wysięków, poprawę mikrokrążenia, rozszerzenie naczyń krwionośnych, stymulację migracji makrofagów, sposobność ułatwienia wytworzenia krążenia obocznego.





sukces biostymulujący poprawia krążenie, odżywianie i regenerację komórek, stymuluje syntezę białka, regeneruje naczynia krwionośne, skutkuje przyrost fibroblastów i włókien kolagenowych i komórek nerwowych.
Kiedy i jak należy stosować laser? Podstawą jest określenie rozpoznania, a następnie właściwe rozplanowanie postępowania. Laseroterapia może być wykorzystywana w formie monoterapii albo terapii skojarzonej ((((((((na przykład::::::: z farmakoterapią, akupunkturą, fizykoterapią. Następnie należy dobrać odpowiedni rodzaj promieniowania (długość fali), jego moc, czas trwania zabiegu, liczba zabiegów i sposób naświetlania. Dawkę energii dobiera się w zależności od całego przebiegu procesu chorobowego, typu schorzenia, głębokości tkanek docelowych i ewolucji objawów. Ogólnie jest przyjęte, iż niższe częstotliwości promieniowania laserowego służące są w celu osiągnięcia efektu przeciwbólowego, natomiast wyższe w celu osiągnięcia efektu przeciwzapalnego.
Metody naświetlania obejmują dwie podstawowe techniki - bezkontaktową i kontaktową. Mogą one obejmować technikę punktową, powierzchniową, inwazyjną i bezinwazyjną.
Laseroterapia jest wykorzystywana coraz szerzej. W odpowiedzi na pytanie dlaczego tak się dzieje, można wymienić jej sporą efektywność, bezbolesność, aseptyczność, prędkość, brak przeciwwskazań wiekowych i efektów ubocznych. Jest rekomendowana i wykorzystywana pomiędzy innymi w chirurgii, ortopedii, akupunkturze, w chorobach układu ruchu, chorobach skóry, w ginekologii, stomatologii, w chorobach otolaryngologicznych i neurologicznych. to jest wartościowa sposób leczenia, z którą na pewno warto się bliżej zapoznać.
Ćwiczenia (kinezyterapia). Choroby reumatyczne wymagają stałego leczenia usprawniającego, które spowalnia pogłębiane się niesprawności, stanowi próbę adaptacji do zmieniających się warunków i możliwości chorego, umożliwia samodzielne wykonywanie czynności życiowej albo kontynuację pracy zawodowej. Celem ćwiczeń jest zapobieganie dalszym deformacjom, i korekcja zniekształceń stawów. Leczenie to prowadzi do pomniejszenia bólu, co jest niezwykle ważne, bo ból pobudza tendencje do ograniczenia ruchów, co natomiast prowadzi do dalszych zniekształceń stawów i większych bólów. Generalnie ćwiczenia można podzielić na czynne i bierne, wykonywane z pełnym obciążeniem kończyny, częściowym albo bez niego, ćwiczenia oporowe, izotoniczne i izometryczne. Program ćwiczeń powinien być dostosowany do stanu ogólnego pacjenta, okresu choroby, w jakim się znajduje i ciężkości objawów. Część ćwiczeń powinna być wykonywana pod okiem fachowca - magistra rehabilitacji. Niemniej jednak większość ćwiczeń może być wykonywana samodzielnie.
Masaż klasyczny, jedna z najstarszych metod leczniczych w medycynie, ma za zadanie pomniejszenie sztywności i napięcia mięśni, poprawę miejscowego krążenia krwi i stanu ukrwienia tkanek ( również w razie zaniku mięsni, zaburzeń czucia) Masaż może być częściowy (dotycząc określonego rejonu ciała) i ogólny. Polega on na rozcieraniu, ugniataniu, oklepywaniu, wstrząsaniu okolicy dotkniętej chorobą. Może być wykonywany poprzez masażystę, lecz wybrane przedmioty masażu możesz przeprowadzić samodzielnie. Przeprowadza się go wyłącznie rękami, bez użycia dodatkowych urządzeń.
Masaż wodny (hydroterapia) polega na polewaniu mocnym strumieniem wody wybranych okolic ciała. Znaczenie ma siła, skład chemiczny i temperatura wody. Działa podobnie jak masaż klasyczny.
Masaż przyrządowy - to jest masaż z wykorzystaniem urządzeń wibracyjnych ( (((((((((na przykład:::::::: pasów, rolek), specjalnie do tego celu skonstruowanych.
Balneoterapia (leczenie uzdrowiskowe). Kilkutygodniowe pobyty w uzdrowiskach, gdzie przeprowadzane są wszelakie możliwe zabiegi lecznicze z zakresu kinezyterapii, fizykoterapii, psychoterapii, diety i farmakoterapii. Niezmiernie istotne w leczeniu uzdrowiskowym są: lokalny klimat, przyroda, obecność naturalnych źródeł substancji leczniczych - wód z sporą zawartością soli mineralnych, gazów. Wyłącznie w polskich uzdrowiskach przeprowadzane są zabiegi borowinowe - okładanie ciała rodzajem torfu. Substancje zawarte w borowinie mogą wchłaniać się poprzez skórę, dając określony korzystny





sukces leczniczy.
Termoterapia - jest także jedną ze starszych terapii. Istnieją dwa rodzaje termoterapii - z użyciem ciepła albo zimna (krioterapia). Ogrzewanie albo oziębianie tkanek wywołuje ich przekrwienie, co w rezultacie minimalizuje ból, rozluźnia mięśnie, likwiduje sztywność stawów, wyzwala





sukces przeciwzapalny. Obydwie sposoby dają podobne konsekwencje.
Elektroterapia (diatermia) - leczenie z wykorzystaniem prądu elektrycznego, przepuszczanego poprzez okolice dotknięte schorzeniem. Moc i charakter prądu może być zmieniana, lecz zawsze to jest prąd nieszkodliwy dla zdrowia ogólnego. Ten rodzaj terapii ( również skutkuje pomniejszenie dolegliwości reumatycznych, poprawia ukrwienie tkanek. Rodzajem elektroterapii jest jontoforeza (jonoforeza) - wprowadzenie do tkanek siłami pola elektrycznego środka przeciwbólowego działającego miejscowo, ( ((((((((((na przykład::::::::: lidokainy. Najnowsze sposoby z tego zakresu to Terapuls (diatermia krótkofalowa) i magnetoterapia z laseroterapią (stymulacja metabolizmu tkankowego).
Definicja Status Zębowy:
Co to jest zbiór zdjęć jednakowych albo różnych wewnątrzustnych przedstawiających całe uzębienie. nie wykonuje się oddzielnego zdjęcia dla każdego zęba,lecz tyle by wszystkie zostały uwidocznione staw skroniowo żuchwowy co znaczy.
Definicja Sekusept:
Co to jest wykorzystywany do dezynfekcji instrumentów medycznych. pH przy 10g/l+H20 dest. 20*C=10 działa drażniąco na skórę,oczy i błony śluzowe. sulfonian alkilobenzylowy nadboran sodu węglan sodu 5-15 staw skroniowo żuchwowy krzyżówka.
Definicja Syndesmotomia:
Co to jest Syndesmotomia (łąc. syndesmotomia) - zerwanie więzadła okrężnego. Wykonuje się dźwignią prostą Beina, łyżeczką prostą albo boczną, pensetą stomatologiczną staw skroniowo żuchwowy co to jest.
Definicja Sposoby Oznaczania:
Co to jest poszczególnych zębów przyjęto umowny sposób ich oznaczania. Wg Zsigmondy'ego znaczy się zęby cyframi od l do 8 (od zęba siecznego przyśrodkowego do ostatniego zęba trzonowego) dla każdej strony ciała staw skroniowo żuchwowy słownik.
Definicja Świadczenie Rehabilitacyjne:
Co to jest rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie albo rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie umiejętności do staw skroniowo żuchwowy czym jest.

Czym jest Staw Skroniowo Żuchwowy znaczenie w Słownik na S .

  • Dodano:
  • Autor: